WAMPIRY

* Biegając po lesie wyczułam nagle zapach - zapach krwi. Ludzkiej! Inne wampiry? Nieszczęśliwy wypadek? Podążyłam za tropem. Gdy zobaczyłam chłopaka, ze śladami kieł w szyi stanęłam zszokowana. Podeszłam do niego - żył. Widziałam to, wił się jęczał. Chciałam to skrócić. Ugryzłam go w drugą stronę szyi i wyssałam resztki krew. Wtedy..Poczułam znajomy zapach. Corsenni. Tuż przy szyi chłopaka. Czyżby zmieniła swoje zwyczaje? Może krew jej nawet posmakowała! * Corsenni! * Krzyknęłam. Cisza. * Corsenni, no! * Ponowiłam próbę idąc wolno za zapachem. Co jeśli coś na mózg jej padnie i mnie zaatakuje?! *

Och, przyjemność z zabijania? To jest drugie na liście. Pierwsza jest...krew. Zresztą, nie udawaj świętej! * Krzyknęłam. Nie mogła tylko mnie oskarżać! Sama zaczęła z tym drugim chłopakiem, jeszcze by go przemieniła! * Sama ugryzłaś tego...tego faceta! Gdybyś go zostawiła pewnie...Pewnie...* Chciałam się usprawiedliwić, ale myślałam realnie - i tak go bym zabiłam wyczuwając zapach. * ...Pewnie by się przemienił, a ja uczynnie i grzecznie go dobiłam, żeby nie przeżywał takich katuszy! I...Odczep się, tak w ogóle, ty wegetarianko! * Prychnęłam pod nosem i wdrapałam się na najbliższe drzewo. Z niego wskoczyłam na drugie, a potem, za rzeką zaczęłam biec najszybciej jak mogłam byle najdalej od Corsenni. Byłam na nią wściekła! Jak ona mogła oskarżać mnie! To ona jest inna! Dziwna! Sama brzydzi się krwią, niemalże! Ja jestem normalna! *

Jasne. * Mruknęłam pod nosem. Najlepiej niech zwalą wszystko na mnie, będzie wtedy spokój. Ze złości kopnęłam jakieś młode drzewko - złamało się. Westchnęłam i schowałam twarz w dłoniach. Czy naprawdę postępowałam źle? Przecież zachowywałam się jak...Wampir. Jak prawdziwy wampir. Po prostu kierowałam się wyczuciem, nie rozsądkiem. I jak dotąd, było to jak najbardziej nieszkodliwe dla otoczenia. Och, no dobra, zabijałam, ale...Co z tego?! *

* Miałam ochotę zdenerwować Nni. Rozszarpać ją, spalić...Zabić. Postanowiłam, że ponownie pójdę na polowanie - nie byłam głodna, ale zależało mi na zdenerwowaniu jej jeszcze bardziej. Usiadłam przy ścieżce, na wielkim głazie. Czekałam tylko parę minut, gdy usłyszałam podniecone głosy. Ludzie. Uśmiechnęłam się pod nosem. Od razu ich ugryźć, czy udać niewinną? Ludzi było dwóch. Przy tak małej grupie nie mieli szans. Wstałam i zaczaiłam się na drzewie. Ludzie byli tylko parę metrów od miejsca, gdzie miałam ich złapać ... W końcu wybiłam się z drzewa, aby ich zabić. Wypić ich krew. Po raz drugi dziś, zabić człowieka. *

* Zeskoczyłam z drzewa i stanęłam naprzeciwko ludzi. Stanęli i patrzyli się na mnie zdumieni. Po chwili starszy mężczyzna wydukał: * Może...Pomóc w czymś pani? * Wykrzywiłam usta w grymasie obrzydzenia. Oni mieli mi pomagać w czymś? Chyba mają nierówno pod sufitem. Zrobiłam krok do przodu. Oni wciąż stali niczego się nie obawiając.* Nie, dziękuję. * Odparłam i wgryzłam się w szyję starszego. Padł bezwładnie na ziemię. Młodszy stał w miejscu patrząc na mnie przerażonym wzrokiem. Wpatrywałam się w niego chwilę, a ten bezsensownie rzucił się do ucieczki, myśląc, że nie zginie. I był w błędzie. Natychmiast wskoczyłam mu na plecy zostawiając na nich długą, krwawiąca ranę od moich palców. Nie mógł się ode mnie uwolnić, mocno trzymałam go w rękach. Po chwili jego również ugryzłam. Ale...Nie mogłam pić tej krwi. Nagle jakieś wyrzuty sumienia mnie trafiły. Odskoczyłam od niego gwałtownie, a ten opadł na ziemię. Spanikowana wyjęłam z jego kieszeni telefon komórkowy i wybrałam numer Corsenni. Musiała tu przyjechać i pomóc mi ich zabić. Miałam sama po prostu...udusić ich, czy co? Sygnały dłużyły się niemiłosiernie. * Och no odbierz wreszcie Nni!

Hm. OT:
Nni, ja dzwoniłam z tel. tego gościa, którego zabiłam, więc czytaj dokładniej. ^^

~~

Corsenni? Corsenni, przyłaź tu. Jestem niedaleko rzeki. Na wschód od niej. Masz tu w tej chwili się pojawić, i mam gdzieś jeśli właśnie ucinasz sobie miłą pogawędkę z panią z butiku. Pojawiaj się tu w tej chwili! * Krzyczałam do słuchawki całkowicie odrętwiała. I...Nagle pożałowałam tego, że zadzwoniłam do Corsenni. Dlaczego zawsze coś robiłam, a dopiero potem myślałam? Przecież byłam na nią wściekła. Pewnie teraz znowu na mnie nawrzeszczy i powytyka mi różne rzeczy, pff. Ale teraz musiałam dalej przez to brnąć, niestety. * Umm...Zmieniłam zdanie, wiesz Corsenni? Pogadaj sobie z tą panią od butiku. Albo coś. * Powiedziałam siląc się na spokojny ton. Przecież zabijanie ludzi bez picia ich krwi nie może być trudne, prawda? Dodałam pospieszenie więc: * Rób wszystko, byle tu nie przyjeżdżać, bo są...zaistniały tu pewne okoliczności, które się tobie nie spodobają. Nie, nie, nie. Nie przychodź, jedź do domu, do sklepu, do klubu, GDZIEKOLWIEK BYLE NIE TU! * Ryknęłam i wyrzuciłam komórkę w krzaki. Popatrzyłam na krwawiących ludzi. Przygryzłam dolną wargę i zaczęłam myśleć: co jak Nni przyjedzie? Ehh. Szkoda gadać. Muszę ich gdzieś...zaciągnąć. No tak, ale ona jest wampirem, wyczuje zapach krwi. * Ja pierdolę. * Jęknęłam i schowałam twarz w dłonie. Znowu. ale nie, nie mogłam się poddać. Musiałam zakończyć żywot tych ludzi i zrobić coś z ciałami. A jęcząc na pewno nic nie zdziałam. W końcu ukucnęłam przy starszym mężczyźnie. Oddychał nierówno, ale wyglądał na nieprzytomnego. Objęłam jego szyję rękami i zacisnęłam jak najmocniej. Mężczyzna zaczął się dusić, ale twardo to ignorowałam. Po paru minutach nie żył. Udusiłam go. Ja go udusiłam. Prychnęłam pogardliwie pod nosem  i podeszłam do drugiego człowieka, tego młodszego. Nie chciałam go zabijać, ale musiałam. Jak mus, to mus. Zrobiłam z nim to samo co z jego kompanem. Następnie zarzuciłam sobie ich na plecy i starając się biec przez łyse polany, żeby nie rozprzestrzeniać zapachu wrzuciłam ich do rzeki. Cóż, zdziwią się ludzie w mieście, ale trudno. Wciąż pamiętając, że muszę ukryć się przed Corsenni sama wskoczyłam do rzeki i zaczęłam płynąć pod prąd - nie było to szczególnie męczące ani trudne. Zresztą, nawet gdybym się męczyła, zignorowałabym to wiedząc, że muszę uciekać od przyjaciółki, która lada chwila mogła się tu pojawić. Miałam dość płynięcia, więc wyszłam na brzeg i wspięłam się na dużą, obficie zazielenioną brzozę. Usiadłam na najwyższej gałęzi i obserwowałam okolicę, a wszystkie sumienie mnie opuściły. Moja psychika zawsze mnie zadziwiała. Po chwili, zaczęłam się śmiać. Udusiłam człowieka, jak jakiś żałosny morderca! I wrzuciłam go do rzeki! Poprzez histeryczny śmiech, zaczęłam tracić równowagę, ale w ostatniej chwili chwyciłam się gałęzi i przywróciłam się do porządku. Musiałam się bardziej skupić na obserwacji - jeśli Corsenni miała mnie przyłapać...Och. Wolałam o tym nie myśleć.

Ostatnio edytowany przez Mirielle Cilyatan (2009-02-01 16:13:50)

* Cholera. Wołała mnie. Przestałam oddychać - nie wiem w sumie, czemu to dotąd robiłam. Chyba mi po prostu została ta ludzka cecha. I wtedy zobaczyłam Corsenni. Była blisko mnie. Tyle, że niżej. Ale co za problem dla niej wejść na drzewo. Cóż, trudno, musiałam użyć swojej mocy. Zeskoczyłam  z drzewa bezszelestnie. Zaczaiłam się i podeszłam do niej od tylu. * Corsenni...* Szepnęłam i spojrzałam jej w oczy. Skoncentrowałam się na tym tak, że aż głowa zaczęła mnie boleć. Ale trudno. Kazałam jej wrócić do domu. Jej oczy odpłynęły, co znaczyło, że mnie posłucha. W końcu trochę przesadziłam, bo Nni upadła na ziemię. Nieważne, nie obchodziło mnie to. Zostawiłam ją leżącą na ziemi i uciekłam z lasu kierując się do swojego domu. Gdy w końcu do niego weszłam, natychmiast uruchomił się alarm, którego zapomniałam wyłączyć. Kopnęłam go z całej siły, a ten uciszył się, a instalacja spadła ze ściany. Zawarczałam i podeszłam do szafy z moimi ubraniami. Nie lubiłam chodzić w tym samym non stop. Drzwiczki szafy pociągnęłam do siebie na tyle mocno, że wyrwałam je z zawiasów. Rzuciłam je w kąt wściekła. Mało mnie obchodziło, że złość mną kierowała. Że złość zapanowała nade mną. Krzyknęłam i rzuciłam się na kanapę rozrywając materiał. *